ქალთა მდგომარეობა საზღვრისპირა სოფელში

სოფელი ტირძნისი მდებარეობს ოკუპირებული ტერიტორიიდან 3კმ დაშორებით. მოსახლეობა შეადგენს 2001 ადამიანს, აქედან 962 ქალია.

ომის შემდეგ სოფელ ტირძნისში გაუარესდა სოციალურ-ეკონომიკური მდგომარეობა. ძირითადა ქალები დასაქმებულნი არიან საკუთარ მეურნეობაში. ნაწილს კი უწევთ ოჯახის დატოვება და სამუშაოდ მეზობელ ქვეყნებში წასვლა, უმეტესად თურქეთში და მძიმე სამუშაოს შესრულება დაბალ ანაზღაურებად სამსახურებში. ასეთი ცხოვრების პირობები კი თავისთავად ჯამრთელობისთვის საშიშია. გაჭირვებულ მდგომარეობას ახლავს თან ნერვული სტრესები, რაც წინაპირობაა მთელი რიგი დაავადების წარმოშობისა.ფაქტობრივად ქალებს საკუთარი თავისთვის აღარ სცალიათ და ხშირად დაგვიანებული დაავადებების აღმოჩენა მძიმე შედეგებით მთავრდება. ამასთან ერთად უსახსრობის გამო ისინი ვერ ახერხებენ ექიმთან დროულ კონსულტაციებს, რადგან გამოკვლევები ჯდება ძალიან ძვირი. ქალები, რომლებიც ვერ მოხვდნენ სოციალურად დაუცველთა ბაზაში ვერ სარგებლობენ უფასო სამედიცინო მომსახურებით. აქედან გამომდინარე სიცოცხლის უნარიანობა ძალიან შემცირდა და გადმოიწია 50-დან 60 წლამდე.

ომის შემდეგ პერიოდში იმატა ქალებში საშვილოსნოს და სარძევე ჯირკვლების ონკოლოგიურმა დაავადებებმა. მოსახლეობა ეჭვობს, რომ ომის დროს გამოყენებული იქნა მომწამვლელი ნივთიერებები, რადგან 2008 წლის შემდეგ სტატისტიკურად გაიზარდა დაავადებულების რიცხვი.

2011 წელს ადგილობრივი ქალების მოთხოვნით სოფელში ჩამოვიდა ,,Hellen care“-ბერძნული ფონდი ჰიპოკრატე, რომლებმაც ქალებს ჩაუტარეს საშვილოსნოს და სარძევე ჯირკვლის გამოკვლევები. აღმოჩნდა, რომ ქალების 40% აქვს სარძევე ჯირკვლებში კვანძები. აქედან დადგინდა 4 სიმსივნე, 1 მეოთხე სტადია და ის ქალი მალევე გარდაიცვალა (გამოკვლევამდე მან ამის შესახებ არც იცოდა), 3 ქალბატონს დაუდგინდა მესამე სტადია და მოხდა მკერდის ამპუტაცია. დანარჩენები დღემდე შეძლებისდაგვარად გადიან სპეციალურ მკურნალობას. რომ არა ამ ორგანიზაციის მონდომება ქალების უმრავლესობა ვერც კი მიხვდებოდნენ, რომ ონკოლოგიური დაავადების მატარებლები იყვნენ.

რაიონულ ცენტრებში მსგავსი ტიპის კლინიკები ვერ ახერხებენ მოსახლეობის მიმართვიანობის სრულად დაკმაყოფილებას, ამასთან ერთად ასაკი შეზღუდულია. ქალებს უწევთ საათობით რიგში დოგმა. ხშირია ასევე აღმოჩენილი დაავადების სამკურნალოდ საჭირო მედიკამენტების შეძენის პრობლემა, რადგან წამლები ძალზედ ძვირია, სოფლად მცხოვრები ქალები ფინანსური მდგომარეობიდან გამომდინარე სათანადო მკურნალობას ვერ იტრებან ან ხშირ შემთხვევაში არ მიყავთ ბოლომდე.

ჩემი აზრით უცილებელია მსგავსი გამოკვლევები ჩატარდეს ქალებისთვის პერიოდულად ადგილზე ასაკის შეუზღუდავად და სოციალური სტატუსის გათვალისწინების გარეშე. საჭიროა აგრეთვე ცხოვრების დონიდან გამომდინარე სამკურნალოდ აუცილებელ მედიკამენტებზე შესაბამისი ფასის განსაზღვრა.

მარიამ ბუჩუკური